10 ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 8

Η κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας σήμανε το κλείσιμο μιας εξηντάχρονης πολλαπλά έκρυθμης πολιτικής περιόδου, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική Δημοκρατία - όταν λειτουργούσε - ήταν ελλειμματική, ασθμαίνουσα, <<καχεκτική>>, διωκτική για τους αντικυβερνητικούς, αενάως διακοπτόμενη. Η Μεταπολίτευση του 1974 σήμανε την ανατολή μιας νέας φάσης με πρωτόγνωρες πολιτικοκοινωνικές συναινέσεις: καθολική αποδοχή του δημοκρατικού πολιτεύματος ως αδιαπραγμάτευσης αυταξίας, <<εθνική αντιδικτατορική ενότητα>>, διάχυτη <<σοσιαλμανία>>, μη αμφισβητηση ακόμη και της αβασίλευτης πολιτευματικής μορφής κλπ. Αλλά και με ισχυρές αντιπαραθέσεις: για τις προεδρικές αρμοδιότητες, για τη συμβατότητα κάποιον διαθνών διασυνδέσεων, αλλά ακόμη και του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, με την << ολοκληρωμένη>> δημοκρατία κοκ. ( Στην πορεία πολλές αρχικές διαφωνίες αμβλύνθηκαν, αλλά παρήχθησαν άλλες: γαλάζια και πράσινα καφενεία, κομματικός πατριωτισμός, <<δικά μας παιδιά>>, κομματικοποίηση του κράτους κοκ). Παράλληλα, όμως, εμφανίστηκε και ο σπόρος των μεταγενέστερων πολιτικοκοινωνικών παθογενειών: ό,τι ο καθηγητής Διαμαντόπουλος ονομάζει <<λαολείχια>>, δηλαδή η διαρκής θωπεία από πολιτικούς και επικοινωνιοκράτες του <<άσπιλου>>, <<άμωμου>>, πάντα αδικημένου και υπονομευόμενου από ξένα κέντρα ελληνικού λαού. Αυτή την πρώτη φάση της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, την <<πρώιμη Μεταπολίτευση>>, εκ των πραγμάτων κυοφορούσα όλα τα χαρακτηριστική των επόμενων δεκαετιών, ακτινοσκοπεί και αναλύει το παρόν όγδοο τομίδιο.