Ο Φρόιτ διατήρησε, χωρίς φυσικά να το ομολογεί, την αξιωματική διατύπωση των συλλήψεών του, και επιπλέον την εκκρεμότητα των εναισθήσεών του: μια εκκρεμότητα η οποία συμπλησιάζει προς τον <<οφθαλμό>> των αφοριστικών προταγμάτων ως θρασμάτων της πλουραστικής σκέψης, ως νοημάτων μιας δράσης και ενός πράγματος, τα οποία δεν είναι παρά αντικείμενα της ερμηνείας και της τέχνης του ερμηνεύειν. Μ ε αυτόν τον τρόπο, φαίνεται να διατηρεί τη νιτσεϊκή κληρονομιά του και τη στνάφεια των αξιωματικών του διατυπώσεων με την αφοριστική μορφολογία.