ΑΙΣΩΠΟΣ 23 ΜΥΘΟΙ ΣΟΦΙΑΣ ΓΡΙΦΟΙ

Τέττιγες και Μύρμηκες (Τζιτζίκια και Μυρμήγκια)Του θέρους ήταν η ακμή. Και τα τζιτζίκια αρχίζαν την συντονισμένη μουσική τους, ενώ τα μυρμήγκια προσηλωμένα, μοχθούσαν και συνέλλεγαν καρπούς, από τους οποίους θα τρέφονταν τον Χειμώνα. Έτσι, όταν ο Χειμώνας ήρθε, οι μύρμηγκες τρέφονταν με αυτά για τα οποία είχαν κοπιάσει, ενώ η τέρψη των τζιτζίκων, κατέληξε στην ένδεια. Έτσι η νεότητα, καθώς δεν θέλει να μοχθήσει, φθάνοντας το γήρας, κακοπραγεί. Οι Μύθοι, συχνάζουν πλησίον του Αισώπου, διότι τον αγαπούν καθώς επιμελείται αυτών. Μέλημα βεβαίως ο Μύθος ήταν και του Ομήρου και του Ησιόδου, όπως και του Αρχιλόχου στο «Προς Λυκάμβην» έργο του, αλλά ο Αίσωπος εξέφρασε μέσω των Μύθων, όλα όσα αφορούν τους ανθρώπους. Και έδωσε στα θηρία μερίδιο λόγου, ένεκα του ιδίου του Λόγου, προς ανάδειξή του. Επί παραδείγματι, επιπλήττει την πλεονεξία, εξοβελίζει την ύβριν και την απάτη και αυτά μέσω αποκρίσεως κάποιου λέοντος, αλεπούς, ίππου και, μα τον Δία, μηδέ η χελώνα μένει άφωνος. Έτσι λοιπόν οι Μύθοι, που διαμέσου του Αισώπου διακρίθηκαν και δοξάσθηκαν, επισκέπτονται του Σοφού τις θύρες, ώστε να αναδέσουν ταινίες στην κεφαλή του και να τον στεφανώσουν με θαλερό στεφάνι. Κι αυτός νομίζω πως, υφαίνει Μύθον. Διότι το μειδίαμα του Αισώπου και οι εστιασμένοι καταγής οφθαλμοί του, αυτό δηλώνουν. Ο ζωγράφος γνωρίζει πως, οι φροντίδες των Μύθων χρειάζονται ψυχή απελευθερωμένη. Η ζωγραφιά, φιλοσοφεί και των Μύθων τα σώματα. Μαζί, θηρία κι άνθρωποι στήνουν χορό πέριξ του Αισώπου, συμφωνώντας στην σκηνική μυθοπλασία εκείνου, με την αλεπού ζωγραφισμένη ως κορυφαία του χορού, διότι ο Αίσωπος αυτήν χρησιμοποιεί ως διάκονο κοινωνίας, στις πλείστες των υποθέσεών του, όπως η κωμωδία χρησιμοποιεί τον Δάο.