Είναι 00:00, νύχτα σαββατιάτικη επάνω στ' ακριβοθώρητο ζύγι της αιχμαλωτισμένη αντικαθρεφτίζει σκέψεις σαν μορφασμούς σ' έναν μονόλογο που με μορφή διαλόγου ξετυλίγεται στον νουν της, όπως συμβαίνει κι όταν συζητούν με τον γιο της ή όταν στην φαντασία της διεξάγουν μαζί μία συζήτηση, έτσι και τώρα θα την αδράξει ετούτη την ευκαιρία για να εξασκήσει μία πειθώ τόσο γνώριμή της ώστε να της είναι εφικτό κι εφόσον δεν την αποσπούν τυχόν περισπασμοί, να συστήνει και άνευ συνομιλητή συνδιαλέξεις επί θεμάτων τα οποία την απασχολούν, όπως είναι, για παράδειγμα, οι αναμνήσεις.