ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΥΡΕΑ

Ήταν ένας τρομερός χειμώνας (1917-1918). Η «ισπανική» γρίπη δε θέριζε λιγότερους απ’ ό,τι τα βόλια του εχθρού. Στο Τορίνο για μια στιγμή η μέση ημερήσια θνησιμότητα είχε ξεπεράσει τους 120. Οι γυναίκες που στέκονταν σε ατέλειωτες ουρές έξω από τα μαγαζιά βλαστημούσαν μεγαλόφωνα τον πόλεμο. Και μέσα στα μαγαζιά φωνάζανε όσο μπορούσαν:

– Καταραμένος πόλεμος! Οι κυράδες, όμως, δε στέκονται στην ουρά. Και γιατί να κάτσουν; Σάμπως δεν έχουν ποιος να τους φέρει στο σπίτι κοτόπουλα και χάσικο αλεύρι;...
– Να τελειώσει ο πόλεμος!
– Πρέπει να κάνουμε όπως και στη Ρωσία!
– Χρειαζόμαστε μια επανάσταση!
– Να ’ρθει αυτός ο Λένιν και σε μας!Λένιν! Τ’ όνομα αυτό το έλεγε ο κόσμος και το ξανάλεγε σαν ελπίδα, το φώναζε σα φοβέρα. Το έβλεπες γραμμένο στους τοίχους των σπιτιών, στα μνημεία, παντού...