ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΜΟΣ 7

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ H ανάγκη της ποίησης, πολύτροπη και ακμαία, ρυθμίζει πάντα δημιουργικά τη ζωή μας, είτε αναγνωρίζεται δημόσια και ικανοποιείται με εκδόσεις, είτε μένει ιδιωτική και παραγνωρίζεται από τα μέσα δημοσιότητας. Πιστεύοντας ότι η κυκλοφορία βιβλίων καλής ποίησης επαναφέρει στη φυσική τους σχέση τη δημόσια αναγνώριση και την ιδιωτική ενασχόληση και ότι αυτό είναι βασικό χρέος ενός εκδοτικού οίκου, αρχίζουμε την έκδοση αυτής της σειράς «Ανθολογία της νεοελληνικής ποίησης». Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η ποιότητα, η συντομία και η επάρκεια και απευθύνεται στο φυσικό αποδέκτη της ποίησης, τον καθένα από μας. Στην ιστορία της λογοτεχνίας μας είναι σύνηθες ν' αναφέρουμε μαζί, σα δίδυμους, τον Ιω. Βηλαρά και τον Αθ. Χριστόπουλο, ίσως γιατί ξεχωρίζουν από τους άλλους συγχρόνους τους λογοτέχνες. Όμως εκτός από την αγάπη στη γλώσσα του λαού, ελάχιστα κοινά στοιχεία έχουν οι δυο τους. Ο Βηλαράς είναι λόγιος αλλά προπαντός ένας μαχητικός δάσκαλος με έργο ποικίλο και πολύ σημαντικό και μετά σατιρικός και λυρικός ποιητής. Ο Χριστόπουλος είναι πιο πολύ επιστήμονας και λιγότερο λόγιος, αλλά πιο γνωστός για την «ανακρεόντεια» ποίηση του, μια ποίηση μανιέρας που σε κερδίζει όμως με την αφέλεια της. Εδώ παρουσιάζεται το ποιητικό έργο του Ιω. Βηλαρά και του Α θ. Χριστόπουλου με μια ανθολόγηση επαρκή για να φανεί η φύση και η αξία τους, και μάλιστα σε αναφορά προς τον Δ. Σολωμό, που σίγουρα τον επηρέασαν στις γλωσσικές του απόψεις.