ΑΝΤΙΟ ΜΑΔΡΙΤΗ

Το Μουσείο Αμερικής, όπου ήταν διευθυντής ο Σιλβέριο Κανιάδα, δεν διέθετε ούτε ίχνος από μία ιστορία δόξας της ισπανικής αποικιοκρατίας, μόνο στοιχεία ενός εφιάλτη με φρικαλεότητες και σφαγές μέσα σε περιτύλιγμα από εξωτική μαγεία. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας πίνακας για να δείχνει τη σχέση ανάμεσα σε κάθε γραμμάριο χρυσού που ταξίδεψε προς την Ισπανία με τις γαλέρες και πόσες ζωές ιθαγενών στοίχισε. Αυτό ήταν το νόημα εκείνου του μοχθηρού μουσείου που φύλαγε γυαλιστερά μπιχλιμπίδια και ήθελε να εντυπωσιάσει με τη λάμψη της πανοπλίας που εξευγένιζε τον γενειοφόρο παρία τυχοδιώκτη, ο οποίος έφτιαχνε μικρές αυτοκρατορίες με το άλογό του και το μπαρούτι του, αλλά επίσης δεν απέφευγε να αφηγηθεί και τη μαύρη πλευρά της ιστορίας.Ο Έκτορ στάθηκε ταραγμένος μπροστά σε κάποιες εικόνες που αφηγούνταν την εξαφάνιση ολόκληρων κοινοτήτων ιθαγενών της Κεντρικής Αμερικής από τις επιδημίες ευλογιάς. Πιεσμένος από την ανάγκη να βγεί λίγο έξω να καπνίσει, περιπλανήθηκε στις εσωτερικές αυλές που ήταν γεμάτες γιγάντια δαφνόδεντρα της Ινδίας αντιμετωπίζοντας με τον ίδιο απλοϊκό πάντα τρόπο το δίλημμα : Ισπανοί ή Αζτέκοι ; [...] Όπως πάντοτε έπιανε τον εαυτό του να αναζητάει χώρο και τοποθέτηση στο περιθώριο. Υποσχέθηκε ότι θα αναζητήσει εικόνες Μάγια επιστημόνων, βαρβάρων Τσιτσιμέκων, ή του Ισπανού προδότη Γκονσάλο Γκερέρο, για να τις χαιρετήσει από εκείνη την πόλη, εκείνη τη Μαδρίτη που την είχε χάσει για πάντα.