ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Με ραγδαίους ρυθμούς η ζωή μας απομακρύνεται από το ήθος της κοινωνίας των Πατέρων μας, ενώ μας επιβάλλεται ένα πλαίσιο ζωής εριστικό, διεκδικητικό και ανταγωνιστικό. Αυξάνεται η δυσπιστία, η καχυποψία, η απουσία πίστης. Το χωριό αντικαταστάθηκε πια από την πολυκατοικία, όπου ο ένας ένοικος δεν γνωρίζει τον άλλον και δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, ακόμη κι αν πρόκειται για διαμερίσματα του ίδιου ορόφου. Και μέσα στους ναούς μας ακόμη, η απόσταση δεν κλείνει: οι πιστοί δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Άρα, δεν υπάρχει πράγματι ενορία, ο ιερέας δεν έχει πια ποίμνιο αφού δεν γνωρίζει τους εκκλησιαζόμενους.Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την αυξανόμενη αποξένωση, υπάρχει ζωντανή η παράδοσή μας, που την αγία φωνή της κρατούν στη γλώσσα και την προσευχή τους οι γέροντές μας.Τον αληθινό κόσμο της προσευχής φέρνει αυτό το μικρό ανθολόγιο μπροστά μας. Γιατί μόνον ο λόγος της προσευχής στηρίζει, μόνον αυτός μένει πάντοτε σύγχρονος και επίκαιρος, ικανός να βοηθήσει την ψυχή που πορεύεται στο πεδίο του φιδιού και του χάους.