Μέσα από μια λειτουργία συναφή με αυτή που εκφράζει παραδειγματικά ο κύκλος του Μέμπιους, το έργο της Αποστολίδου μοιάζει να ανοίγει ένα ασύμμετρο πέρασμα που ενώ από την μία κλείνεται ερμητικά επιστρέφοντας πάνω στον εαυτό του, από την άλλη ανοίγεται αέναα και περνά σε μια άλλη διάσταση του κόσμου, ταυτόχρονα και σύγχρονα. Μέσα από αυτή τη λειτουργία μέχρι σήμερα, τα γλυπτά της Αποστολίδου έφεραν το θεατή στο σημείο ν' αναλογιστεί τον χώρο της παρουσίας και να επανέλθει νοητικά στη δυνατότητα εμφάνισής του και να σκεφτεί τον τρόπο με τον οποίο κάτι εμφανίζεται ή όχι στα μάτια του ή πέρα από το άμεσα ορατό.