ΑΡΕΘΑΣ Ο ΠΑΤΡΕΥΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Το παρόν βιβλίο έρχεται ως συνέχεια ενός προηγούμενου βιβλίου μας με τίτλο Αρέθας ο Πατρεύς. Η Βυζαντινή Καισάρεια συναντά τον Αριστοτέλη. Και εδώ επιχειρούμε να αναδείξουμε την συγγραφική ποιότητα ενός από τούς κορυφαίους υπομνηματιστές τού Βυζαντίου, του Αρέθα Καισαρείας. Η στόχευσή μας εγγράφεται στο πώς μέσω ορισμένων κειμένων του εξασφαλίζονται προϋποθέσεις για την συγκρότηση θεωρητικών σχημάτων και για την διατύπωση ερευνητικών ερωτημάτων. Παρακολουθούμε τον Αρέθα να αξιοποιεί την νεοπλατωνική και την βυζαντινή υπομνηματιστική παράδοση και να κινείται σε έναν άξονα συστηματικής διείσδυσης στον αριστοτελικό στοχασμό, χωρίς όμως να θέτει στο περιθώριο τον πλατωνισμό και τις χριστιανικές θεωρίες. Με την απόπειρά μας αυτή αποβλέπουμε και σε μία ευρύτερη προοπτική: στο να δείξουμε πώς στο Βυζάντιο αφομοιώνεται γόνιμα ο αρχαιοελληνικός στοχασμός και πώς εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις, με τις ερευνητικές “ανησυχίες” των διανοητών του, για την εξέλιξη στους φιλοσοφικούς τομείς τής Οντολογίας και της τυπικής Λογικής. Στην διάρθρωση της μελέτης μας αναλαμβάνουμε να δείξουμε και το πώς ορισμένες φιλοσοφικές και επιστημονικές έννοιες της ελληνικής σκέψης προσλαμβάνουν νέο περιεχόμενο στην πνευματική ατμόσφαιρα του Αρέθα, ενώ επίσης σε επιμέρους θεματικές ενότητες επιχειρούμε να “διαβάσουμε” τις προσεγγίσεις του και μέσα από δεδομένα της νεώτερης επιστήμης και φιλοσοφίας, αναζητώντας να εντοπίσουμε την ενιαία πορεία στην εξέλιξη των ερευνητικών ανιχνεύσεων αναφορικά με τις σχέσεις τού «εἶναι» με το «νοεῖν».