Μυθιστόρημα τρυφερό, αστείο και με κριτική διάθεση. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα ταυτοχρόνως λαϊκή και λόγια, πολύ ωμή, ρυθμική, που ακούγεται καλά στο αυτί. Πού και πού ακούγονται οι αντηχήσεις των φωνών των συγγραφέων που αγαπά η Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ, και αυτό το λογοτεχνικό μπάσο κοντίνουο δεν είναι η μικρότερη γοητεία αυτού του μυθιστορήματος.