ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ

"Το Κάστρο της 'Αστροπαλιάς έχει κλειδί κλειδώνει..."Τα λόγια του γνωστού δημοτικού τραγουδιού έρχονται στο νου του επισκέπτη, πού με έκπληξη και θαυμασμό πρωτοαντικρίζει την Αστυπάλαια ξαφνικά, εκεί σε μια στροφή του βαποριού. Η κάτασπρη πολιτεία στεφανώνεται ψηλά στην κορφή της με το παραμυθένιο πέτρινο κάστρο της, μάρτυρα μιας μακρόχρονης ιστορίας. Ενετικό κι αυτό, όπως τα κάστρα των περισσότερων νησιών του Αιγαίου, χτίστηκε για να εδραιώσει την κυριαρχία του ξένου άρχοντα και για να τον προστατεύσει από πειρατικές επιδρομές. Σήμερα, το τείχος πού το περιβάλλει δε σώζεται στο αρχικό του ύψος, όσο για το εσωτερικό του Κάστρου, ισοπεδωμένο σχεδόν τελείως, προσφέρει μια εικόνα θλίψης και εγκατάλειψης.Παρ' όλ' αυτά, η πόλη πού αναπτύχτηκε κατοπινά γύρω του έχει αρκετή ζωή κι ένα χαρακτήρα εντελώς δικό της. Τα σπίτια της περιτριγυρίζουν στενά το Κάστρο κι υστέρα κατεβαίνουν, σαν σε μια κοίτη ποταμού, μέχρι τη θάλασσα, συνδέοντας έτσι το ψηλότερο σημείο του λόφου με το λιμάνι. Τα επίπεδα δώματα των λευκών σπιτιών τα κάνουν να μοιάζουν πολύ με τα κυκλαδίτικα, με κύρια διαφορά τους κλειστούς ξύλινους εξώστες, τα "πουντιά", στον όροφο. Όμως ο κάτοικος της Αστυπάλαιας φανερώνει την ιδιαίτερη μαστοριά του στην εσωτερική οργάνωση του ελάχιστου χώρου του σπιτιού και στη διακόσμησή του, καλαισθησίας και τέχνης μοναδικής. (Από τον πρόλογο του βιβλίου)