Η τραγωδία Χριστός (1928) μοιάζει να αποτελείται από όραμα μέσα σε όραμα: Οι μαθητές οραματίζονται τον Δάσκαλο και το εκκλησίασμα, το οποίο μέσα στην παραίσθηση της τελετής οραματίζεται τη ιερή, μυστηριώδη σκηνή.Ο Χριστός είναι στον τάφο. Ο μαθητές έρχονται και εκφράζουν τα αισθήματα και τις σκέψεις τους για τον Δάσκαλο. Είναι θλιμμένοι, οι αναμνήσεις τους είναι πολύτιμες, αλλά μέσα σ αυτές υπάρχουν και ψήγματα ανακούφισης γιατί θα μπορέσουν να επιστρέψουν στη συνηθισμένη ζωή. To 1931 ο Καζαντζάκης γράφει στον Πρεβελάκη πως η μορφή του Iουλιανού τον έχει απασχολήσει «τώρα και πολλά χρόνια» και έχει μελετήσει πολλά έργα γι αυτόν. «Mε συγκινούσε πολύ η δισυπόστατη φύση του, απ έξω ασκητής καλόγερος και από μέσα κρατούσε κατάστηθα -όπως το Σπαρτιατόπουλο- όλους τους θεούς του Ολύμπου. Έγραψε εντέλει τον Ιουλιανό τον Παραβάτη το 1939.Στο έργο απομακρύνεται κάπως από τα ιστορικά δεδομένα.Ένα έργο φυγής και συνάμα αναζήτησης. Tι αναζητά; Tο αιώνιο: τον σκοπό της ζωής και το λιγότερο αιώνιο: την ταυτότητα.