ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Σε παλαιότερο δοκίμιό μου αναφορικά με τη μετάφραση της έμμετρης ποίησης παρατηρούσα: Τρεις είναι σήμερα σε γενικές γραμμές οι κύριες προτάσεις όσον αφορά τη μεταφορά ενός ποιήματος από τη γλώσσα προέλευσης στη γλώσσα υποδοχής. Η πρώτη είναι η επί λέξει πεζολογική και ακριβολογική μετάφραση με κύρια φροντίδα την εννοιολογική διάσωση του πρωτοτύπου χωρίς προσπάθεια να διατηρηθεί οποιαδήποτε στιχουργική αντιστοιχία προς αυτό· η δεύτερη είναι η λογοτεχνική απόδοση, που επιδιώκει μεν την πιστότητα στο πρωτότυπο αλλά με τους ιδιάζοντες όρους και τρόπους της λογοτεχνικής παράδοσης της γλώσσας υποδοχής· η τρίτη τέλος πρόταση είναι εκείνη που παροτρύνει στη δραστική παρέμβαση του μεταφραστή στο κείμενο της γλώσσας προέλευσης, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις να προκύπτει κάτι άλλο από το αρχικό ποίημα, σωστό ίσως αισθητικά αλλά από άποψη νομιμότητας προβληματικό. [...] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)