ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΟΜΟΣ Ε

«Στις μέρες μας, μέσα στη γενικότερη σύγχυση και αμφισβήτηση βασικών εννοιών και αξιών που επικρατεί, ορισμένες αυτονόητες άλλοτε έννοιες και αξίες του Ελληνισμού είναι ανάγκη να επαναφέρονται στο προσκήνιο και να επανεξετάζονται από νέα σκοπιά, αυτή της ευρύτερης σημερινής πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας. Οι τελευταίες κοινωνικές εξελίξεις και οι απίστευτοι πριν από λίγα χρόνια πολιτικοί μετασχηματισμοί που ζούμε σήμερα στην Ευρώπη αλλά και σε διεθνές επίπεδο, περισσότερο παρά ποτέ, επιβάλλουν να ξαναβρούμε ορισμένα σταθερά σημεία αναφοράς, διαχρονικώς δοκιμασμένα, πάνω στα οποία θα εδραιωθεί μια ουσιαστική και βαθύτερη προσέγγιση όλων των χωρών της Ευρώπης, και ιδιαίτερα των χωρών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας». (Η Ταυτότητα της Ελληνικής Γλώσσας, Γεωργίου Μπαμπινιώτη). Ότι η γλώσσα δεν είναι απλό εργαλείο, όπως τη θέλουν μερικοί τεχνοκράτες γλωσσολόγοι, επικοινωνιολόγοι και πληροφορικοί, αλλά καθοριστικό συστατικό της προσωπικότητας του ατόμου και της φυσιογνωμίας ενός λαού, δηλ. υπαρξιακό στοιχείο, σήμερα φαίνεται να αποτελεί γενικότερα αποδεκτή θέση. Ο Γάλλος Buffon πολύ παλιά και πολύ επιγραμματικά ταύτισε την έννοια του ανθρώπου με την ιδιαιτερότητα της γλωσσικής του έκφρασης. Το ύφος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος ("Le style c'est l'homme meme". Πολύ αργότερα ένας φιλόσοφος της γλώσσας, ο πολύς Wittgenstein, στο έργο του "Tractatus logicophilosophicus", διατύπωσε ακόμη πιο καθαρά μιαν αρχήν στην οποία συχνότατα παραπέμπουν όλοι όσοι μιλούν για την υφή και την αξία της γλώσσας. Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου ("The limits of my language mean the limits of my world"). Μέσα στη γλώσσα ενός λαού, μέσα στην κάθε λέξη και φράση απεικονίζονται στοιχεία από την ιστορία, τη σκέψη, τη νοοτροπία, την καλλιέργεια και τον πολιτισμό του. Γι' αυτό και η ίδια η διδασκαλία μιας μητρικής (εθνικής) γλώσσας, όταν διδάσκεται σωστά και στο απαιτούμενο βάθος, είναι αυτόχρημα διδασκαλία του ύφους και του ήθους ενός λαού, ιστορικός και φρονηματιστικός μαζί παράγων.