ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Νάνσυ -Κυριακή βράδυ, Ιούνης και να βρέχει...ε, ρε και να 'μουν σε κάνα καπηλειό ακροθάλασσα... γεμάτο μοναχικά μάτια που αναπολούν και ονειρεύονται... στα χνωτισμένα τζάμια, στο θολό βλέμμα, στον καπνό του τσιγάρου πάνω απ'το μικρό ποτηράκι με τη βαριά ρακή... Όξω να λυσσομανάει το κύμα κι εμείς σε μια σκοροφαγωμένη ξύλινη μπάρα να λέμε ιστορίες...Τις ίδιες περιπέτειες που διηγούμαστε τόσα χρόνια.. Γιατί έχουμε καιρό, πολύ καιρό να ζήσουμε κάποια καινούρια..Και μη φοβάσαι, φίλε...Ξεχνάω εύκολα..Αύριο, ίσως, μπορείς να μου πεις το ίδιο παραμύθι, που ήσουν ήρωας, και να γουρλώσω πάλι τα μάτια...Και μπορεί, όλο το νόημα της ζωής να είναι στο τσούγκρισμα των ποτηριών, χωρίς λόγο...