ΕΙΚΟΣΙΜΙΑ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΕΣ

...έκανα λαχανιασμένη ορθοπεταλιές ανάμεσα στις λέξεις.Έδαφος άλλοτε λείο, άλλοτε γεμάτο λακκούβες και γυαλιά.Καρφιά να ξεσκίζουν πατούσες μοσχαναθρεμμένες.Ανηφόρες, κατηφόρες,αδιέξοδα και μυστικά δρομάκια μέσα από χοντρούς τοίχους.Διέσχιζα λέξεις σφυριά. Κάποιες προλάβαινα να αποφύγω, άλλες μ'έβρισκαν σε σημεία στο σώμα μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Πονάν οι λέξεις. Ίσως πονάνε πιο πολύ όταν τις αποφεύγεις. Στροφή και ξανασκαρφάλωνα την παράγραφο,σαν σκυλί την μύριζα για να την κατουρήσω. Κι ενώ πριν ήμουν σε έρημο με αμμόλοφους ψάχνοντας οάσεις, τώρα γύρω μου τοπίο αρκτικό και το έδαφος ρωγμή κάτω από τα πόδια μου. Με γδέρνουν γράμματα, σημεία στίξης,σκίζεται η σάρκα μου, συνεχίζω σκελετός την περιπλάνηση μέσα σε βυθό χαμηλοτάβανο-υπόγειο με θέα σσε σιωπή και μνήμη.Έτρεχα ξεμαλλοπλεμένη πισω από χνάρια σε χαρτί, σαν σκιά σαν αδηφάγος χρόνος, σαν αναγνώστης εξερευνητής. Αντί για χάρτη βρήκα πεταμένη τη μπαγκέτα του ενορχηστρωτή, ένα σπαθί λιωμένο από μάχες με βουβές μελωδίες..... Μάρα Τσικάρα