ΕΚΕΙ ΕΞΩ

Ότι η ποίηση του Ντίνου Σιώτη είναι εντελώς πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και για πολλά έξω από τα σύνορά μας, είναι φανερό για τον αντικειμενικό και πληροφορημένο αναγνώστη. Η προέλευση της ποιητικής του, όπως σε όλες τις περιπτώσεις όταν εμφανίζεται ένα καινούργιο στυλ, ύφος ή είδος ποίησης, μένει μυστηριώδης όσο και να σπάσουν τα κεφάλια τους οι κριτικοί. Συνδυάζει κάτι που ονομάζω "ταραγμένη πραγματικότητα" με το εντελώς απροσδόκητο των λεκτικών συνδυασμών και μια προοπτική ονειρική, νοσταλγική σαν μια φωνή συλλογική ν' αναθυμάται ένα πιο ευτυχισμένο παρελθόν ή απλώς μια προοπτική ενός πιο πλούσιου κόσμου, σπάζοντας τη μονότροπη μονοτονία της πρόσφατης ποιητικής παραγωγής που δεν προχωρεί βαθύτερα απ' το χαρτί που γράφτηκε στο 95% των περιπτώσεων. Το να σπάσει αυτό το φράγμα της έλλειψης υποβολής δεν είναι μικρό πράγμα. Πρέπει πρώτα να σπάσει ο ορθολογισμός που κρατάει τη γραφή δέσμια στα υποκειμενικά προσωπικά, αποδοσμένα εντελώς μονοδιάστατα. Παρόλο που ο Σεφέρης, πάνω από 70 χρόνια πριν, διατύπωσε στον διάλογο ή μονόλογο για την Ποίηση, το μοντερνιστικό μανιφέστο για τα ελληνικά γράμματα το λέει ρητά: η ποιητική γλώσσα πρέπει να υποβάλλει έναν κόσμο όποιος κι αν είναι αυτός, φανταστικός ή πραγματικός ή ένα μίγμα από τα δύο, αλλά χωρίς υποβλητικότητα η ποιητική γλώσσα μένει τυφλή και καμιά φορά και βουβή χωρίς ήχο. Μπορεί ο ποιητικός κόσμος να έχει μια γραφή αποσπασματική ή αφηγηματική, με άλλα λόγια: με συνέχεια. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που προέχει είναι ο αναγνώστης να μπορέσει να μαγευτεί και να εισδύσει σ' αυτόν τον μυστηριώδη κόσμο που θα του δώσει ευχαρίστηση, απορία, περιέργεια, θα του θυμίσει κάτι, μια εικόνα γνώριμη ή άγνωστη, μια συγκίνηση ή τροφή για σκέψη. Όλα αυτά συγκλίνουν σ' ένα πετυχημένο ποίημα. Μπορεί το ποίημα να έχει χιούμορ ή σκοτεινές αναπολήσεις, μελαγχολία ή χαρά, φτάνει να μπορεί ο αναγνώστης να αισθανθεί τον απόηχο μέσα του, να του λέει κάτι, κάτι που ξέρει αλλά όχι έτσι διατυπωμένο ή κάτι εντελώς καινούργιο.