ΕΛΛΑΔΑ ΠΙΚΡΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ

""Ξέρεις καμιά βρισιά; Πώς είναι ο κώλος;". Γι' αυτούς ήταν αυτονόητο ότι αφού έχω γεννηθεί στην Ελλάδα και όχι όπως η υπόλοιπη τάξη στη Ζλοτορίγια, αφού ο πατέρας μου είναι Έλληνας, αφού έχω όνομα έλληνα θεού και το επίθετό μου δεν τελειώνει σε "-σκι", τότε σίγουρα μιλάω ελληνικά. Δεν τους εξηγούσα ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά, ότι ο πατέρας μάς έχει γυρίσει την πλάτη, ότι έχει χωρίσει με τη μαμά, ότι για την Ελλάδα γνωρίζω πάνω-κάτω όσα εκείνοι για τη Βραζιλία. Προτιμούσα να προσποιούμαι"Τα νεράντζια της Αθήνας, τα πικρά πορτοκάλια για κάποιον κεντροευρωπαίο, χρησιμοποιούνται ως μεταφορά και ως όχημα για την πικρή εμπειρία του Διονύση με το ελληνικό παρελθόν του, η οποία όμως δεν τον απομακρύνει, αλλά τον προκαλεί να αναμετρηθεί με αυτό και να μας δώσει ένα κείμενο που σε κάποια σημεία είναι ένα λογοτεχνικό ρεπορτάζ, με στιβαρή δομή και ασταμάτητη ροή.Το "Ελλάδα: πικρά πορτοκάλια" είναι μια ευκαιρία για αναστοχασμό, μια ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη από την οπτική γωνία ενός άλλου και να ξαναθυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία μας.