ΕΛΠΗΝΩΡ

Αφηρημένος χτυπούσε παλαμάκιαστο χορό των συντρόφων ο Ελπήνωρ.Σαν ξεκούρδιστο βιολί ένιωθεανάμεσα στις μεθυσμένες κραυγές,σαν αλλιώτικος που περίσσεψε.Πώς, όμως, κυλά απαρατήρητο το δάκρυ και χάνεταιέτσι κι ο Ελπήνωρ αποτραβήχτηκε μόνος,στη στέγη πάνω του παλατιού της Κίρκης.Την είδε, καθώς σκαρφάλωνε, μονάχη στο κρεβάτινα ρωτά το ραβδί της για την αγάπη,να σβήνεισαν το αγριοπούλι των σκοτεινών δρυμώνπου διασπάσθηκε στη μαυρίλα.Μα όχι, πώς να βοηθήσει ο Ελπήνωρ τη Θεά;Ξάπλωσε στην άκρη της στέγης, μπρος στο πέλαγο,πάνω ακριβώς απ’ το δώμα της Κίρκης.Ο φλοίσβος των κυμάτων γλυκάκούρνιαζε πλάι στον κρυφό του εαυτό.Οι σκέψεις του εκτοξεύτηκαν στον ουρανόσαν πυροτεχνήματα,και μια-μια έσπαγαν σε μιλιούνια αστεράκιαπου ακαριαία έσβηναν μπρος στην αληθινή λεγεώνα.Κάθε έκρηξη κι ένα στιγμιαίο μειδίαμαπως τάχα λύθηκε η ουράνια απορία,μέχρι που το στόμα του ισοπεδώθηκε.Γύρισε μπρούμυτα,κι έτσι αποκοιμήθηκανο Ελπήνωρ κι η Κίρκη,σαν σταλακτίτης και σταλαγμίτης