ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ

Δέν χρειάζεται νά ξενυχτήσεις διαβάζοντας τό βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Λιάκου γιά νά μπορέσεις νά μορφώσεις μία γνώμη γιά τίς συγγραφικές του ἱκανότητες κι ἄν οἱ ἱκανότητες αὐτές ἀγγίζουν τόν χῶρο τοῦ ταλέντου. Το γράψιμό του σέ συνεπαίρνει ἀπό τίς πρῶτες γραμμές τοῦ κειμένου, τίς πρῶτες φράσεις, τίς πρῶτες σελίδες καί ὡς τό τέλος. Δέν χρειάζεται νά φθάσεις ὅμως ὡς ἐκεῖ γιά νά πεις αὐθόρμητα, «αὐτός ὁ ἄνθρωπος γράφει!!!», γιά νά σοῦ θυμίσει αὐτό ποῦ ἔλεγε ἡ ἀξέχαστη Ἑλένη Βλάχου: «Στήν δουλειά πού κάνουμε ἤ γράφεις ἤ δέν γράφεις, μέσες λύσεις δέν ὑπάρχουν». Ὁ Παναγιώτης Λιάκος «γράφει».— Ζάχος Χατζηφωτίου, Συγγραφέας – ΔημοσιογράφοςΕμεῖς οἱ δύο: σέ καμία περίπτωση δέν ἀφορᾶ μόνο δύο, ὅλους τούς ἀφορᾶ. Ὁ Παναγιώτης Λιάκος εἶναι ἕνας καλλιεργημένος σύγχρονος νεοέλληνας ἀλλά καί συγχρόνως ἕνας ἀνατρεπτικός δανδής τῆς γλώσσας, τήν ὁποία χειρίζεται μέ μαεστρία καί ἐνίοτε ὕπουλους τρόπους. Ἡ καθημερινότητα τῆς διπλανῆς πόρτας πού περιγράφει στό ἡμερολόγιο καταστρώματος πού κρατᾶτε στα χέρια σας, δείχνει τόσο οἰκεία χάρη στό πηγαῖο τάλαντο τοῦ Λιάκου, ἀλλά κρύβει σκοτεινά περάσματα πού –οὐαί!– ἔρχονται ὅλο καί πιό κοντά μας. Οἱ χαρακτῆρες τοῦ διηγήματος εἶναι ἀνθρώπινοι ἀλλά δυστυχῶς οἱ ἀκραῖες ἐκφάνσεις πού περιγράφονται ἐρωτοτροποῦν μέ γλυκούς ἐφιάλτες: ἀναγνῶστες, προσοχή: μήν κολυμπήσετε στή λουκουμόσκονη τοῦ συγγραφέως, ἀνάμεσά της ὑπάρχουν κοφτερές λεπίδες.— Κωνσταντῖνος Ἰωαννίδης, ΗR Director, ἀλλά στήν οὐσία συγγραφέας