ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Περπατώντας ξανά στους δρόμους που της έμαθαν τον χώρο, ξαναζώντας τις εικόνες πουτης γνώρισαν το χρώμα και την ομορφιά, και αναπολώντας τους ήχους, τις φωνές, τιςσυνομιλίες που ενορχήστρωναν τη ζωή του τότε, η γλαφυρή αλλά κι απέριττη γραφή τηςσυγγραφέως ξεπερνά τα όρια της αυτοβιογραφίας ή του προσωπικού ημερολογίου. Τοαφήγημά της, όχι απλώς ζωγραφίζει τον κόσμο της Κύπρου από τις αρχές του περασμένουαιώνα μέχρι το 1974, αλλά κατορθώνει να μεταφέρει τον αναγνώστη στις καθημερινέςσκηνές ενός κόσμου πιο απλού, πιο γνήσιου και πιο αληθινού. Την ίδια ώρα, με τηναθωότητα της αβίαστης κι ανεπιτήδευτης συνειρμικής γραφής της γλυκοσταλάζει στοναναγνώστη μια όμορφη αίσθηση του οικείου. Νιώθει κανείς τους απλούς, γήινους μόχθουςκαι τις επιθυμίες, οσμίζεται τις μυρωδιές και τα αρώματα, ακούει των παιδικών ποδιών τατρεξίματα και των ξύλων τα τριξίματα, αγγίζει τους αδρούς ρόζους των δρύινων επίπλων,γεύεται τις σπιτικές γεύσεις και τους «καουρμάδες».Στις μνήμες της συναντώνται αφηγήσεις παππούδων και θύμησες συγγενών και φίλων, πουμαζί συνθέτουν μια διήγηση πολυφωνική, μια συμφωνία χρωμάτων και αισθημάτων,κινήσεων και οπτικών γωνιών. Το «γλυκόπικρες αναμνήσεις» αφήνει στον αναγνώστη μιαόμορφη, γλυκιά επίγευση, καθώς ξαναζωντανεύει έναν μοναδικό και πλούσιο κόσμο, όχι μετην πρόθεση της σκηνοθετικής ανακατασκευής κι αναπαράστασης, αλλά με τον αυθόρμητο,απρόθετο τρόπο της ασύνειδης μνήμης, σαν ταξίδι που ξεκινούν οι μικρές μαντλέν τουΠρουστ.