ΕΝΤΟΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

"Δύο ηλικιωμένοι φιλόσοφοι με ψυχή και συμπεριφορά παιδιού, που διεκδικούν τη ζωή, που μπορούν ακόμα να χαίρονται και να ελπίζουν. Γελάς και βουρκώνεις μαζί τους, σου γεννιούνται άπειρα αισθήματα, εκτός από ένα: την κατάθλιψη. Οι ηθοποιοί, που μέσα στα χρόνια θα παίξουν και θα ξαναπαίξουν τον Μάκη και την Κατερίνα, για ένα πράγμα μπορούν να είναι σίγουροι: αποκλείεται να κινδυνεύσουν να παίξουν τους ρόλους τους "γραφικά" ή "σχηματικά" - όπως πολλές φορές συμβαίνει με τους "παππούδες", τις "γιαγιάδες", τους "θείους", τις "θείες" στο σινεμά, το θέατρο, την τηλεόραση. Κατά καιρούς απορώ με την παραπάνω εικόνα. Πώς μπορεί να είναι κανείς γραφικός ή σχηματικός όταν πίσω του έχει ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το μυθιστόρημα της ζωής του; Το κείμενο δεν το επιτρέπει αυτό. Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, με μεταπτώσεις, ποικιλία, βάθος, ευφυείς ατάκες, χιούμορ. Η συγγραφέας στέλνει τη σκέψη της σαν μήνυμα, σαν μία βαρκούλα στον ωκεανό: η ζωή τελειώνει μόνο όταν αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Μέχρι τότε όλα είναι εν κινήσει, εν δράσει, υπό διαπραγμάτευση. Μέχρι τότε η ζωή είναι ζωή με όλα τα γράμματα κεφαλαία.