ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

Στην Επιστολή προς τον πατέρα ο Φραντς Κάφκα παρουσιάζεται περισσότερο από ποτέ «...σαν γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους», όπως τον χαρακτήρισε η πρώτη μεταφράστριά του στα τσεχικά, και αγαπημένη του, Μίλενα Γέσενσκα. Αυτή η «περίφημη» κατά τον νομπελίστα Ελίας Κανέττι επιστολή, στην οποία οι ρόλοι κατηγόρου και κατηγορουμένου εναλλάσσονται, οι κατηγορίες ανασκευάζονται και οι υπερασπιστικές γραμμές καταρρέουν με τον μοναδικά αριστουργηματικό καφκικό τρόπο, αποτελεί την άλλοτε απνευστί και άλλοτε μετρημένη και συγκρατημένη, αλλά πάντοτε φορτισμένη, εκ βαθέων κατάθεση ζωής του Φραντς Κάφκα, και δικαίως έχει αποτελέσει, αρκετές φορές, υλικό θεατρικών παραστάσεων (με περισσότερο πρόσφατη ίσως εκείνη του Adolfo Assor στο Garn-Theater του Βερολίνου τον Δεκέμβριο του 2002), επαληθεύοντας τον ισχυρισμό του συγγραφέα της: «Εγώ δεν έχω κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον, αλλά αντιθέτως εγώ συνίσταμαι από λογοτεχνία, δεν είμαι τίποτε άλλο και δεν μπορώ να είμαι τίποτε άλλο». Η Επιστολή προς τον πατέρα μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από το γερμανικό πρωτότυπο χειρόγραφο κείμενο που βρέθηκε στα κατάλοιπα του συγγραφέα, και η έκδοσή της συνοδεύεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ένα εκτενές χρονολόγιο της εργοβιογραφίας του συγγραφέα, ευελπιστώντας να συστήσει τον μίτο της Αριάδνης για τον δαιδαλώδη λογοτεχνικό κόσμο του Φραντς Κάφκα.