ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΑΤΥΡΙΚΟΣ

Καμιά έκπληξη δεν προκαλεί η διαπίστωση ότι η σατυρική παραγωγή του Ευριπίδη, όπως άλλωστε και η τραγική, χαρακτηρίζεται από κάποιες ανορθόδοξες τάσεις. Η ιδιότυπη σχέση του ποιητή με το συγκεκριμένο δραματικό είδος διαφαίνεται όχι μόνο στην αποδυνάμωσή του με αναιμικές συνθέσεις όπως ο χαριτωμένος Κύκλωπας, αλλά και στην υποκατάστασή του με διάτρητες τραγωδίες όπως η παραμυθική Άλκηστη. Και τα δύο αυτά έργα ανατρέπουν, ή οπωσδήποτε τροποποιούν, την εικόνα που συγκροτούμε και για την τραγωδία και για το σατυρικό δράμα από τα κατάλοιπα του Αισχύλου και του Σοφοκλή. Ωστόσο, μέσα σ' αυτά τα προβληματικά δείγματα ανιχνεύονται, όπως και στις τραγωδίες του Ευριπίδη, δραματουργικοί στόχοι και σκηνικές λειτουργίες που φωτίζουν τις ιδιομορφίες του, ενώ παράλληλα παρακολουθούνται οι αναζητήσεις του πέρα από τα συμβατικά όρια των δραματικών ειδών. Απόπειρες μιας τέτοιας ανίχνευσης αποτελούν τα τρία κεφάλαια του βιβλίου.