ΦΩΤΙΑ

Ανέβαινε σιγά-σιγά τον ανήφορο και σκεφτότανε. Σαράντα-πενήνταχρόνια παιδεμένος απάνω σε τούτη τη γης, ένιωθε τώρα τον κίντυνονα τον τριγυρίζει: σα μια μεγάλη φωτιά που σερνότανε μέσα στονκάμπο και που κανένας δεν μπορούσε να της ξεφύγει. Εβλεπε ταπράματα ν' αγριεύουνε πολύ ετούτη την άνοιξη του '43. Ο πόλεμοςδεν έλεγε να τελειώσει ποτές. Οι Ιταλοί ξεφτίζανε βέβαια καιξεπέφταν, μα οι Γερμανοί μπαίνανε τώρα στη μέση. Στήσαν δικάτους φυλάκια σ' όλο τον κάμπο και πηγαίναν μπροστά στ'αποσπάσματα που τριγύριζαν τα χωριά. Αύριο, μεθαύριο, μπορεί κιαπόψε τη νύχτα, να 'ρχόντανε στο δικό τους, έτσι λέγανε ταμαντάτα που πήρανε. Και τούτοι δω πέρα, αντίς να κοιτάξουνε πωςθα βολεύαν τα πράματα, βγάλανε σκοπούς και καραούλια, στείλανανθρώπους ως έξω στ' αμπέλια, τοίμαζαν τα ντουφέκια.