ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α ΜΕΓΑΣ 1893-1976

ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ «Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται η ζωή και το έργο του καθηγητή και ακαδημαϊκού Γεωργίου Μέγα, που ανήκει στη δεύτερη γενιά Ελλήνων επιστημόνων λαογράφων, οι οποίοι διαδέχθηκαν τον Ν. Γ. Πολίτη και επέκτειναν το έργο του, στερεώνοντας τις λαογραφικές σπουδές που εκείνος είχε ιδρύσει και θεμελιώσει στον τόπο μας. Το μετά χείρας βιβλίο δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ένα βιογραφικό σχεδίασμα του Γ. Α. Μέγα, αλλά στοχεύει στο να σκιαγραφήσει πώς θεμελίωσε επιστημονικά τις λαογραφικές σπουδές, βάζοντας τις βάσεις για την ερευνητική και ακαδημαϊκή ανάπτυξη της λαογραφίας στην Ελλάδα. Έχοντας χρηματίσει επιστημονικός Διευθυντής του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά και πρώτος καθηγητής της λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και πρώτος λαογράφος ακαδημαϊκός, ως τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ο Μέγας κατάφερε με τις ενέργειές του να προωθήσει την επιστήμη του και να την προβάλλει στο επιστημονικό και ακαδημαϊκό προσκήνιο της εποχής του. Παραλλήλως δε οργάνωσε μεθοδικά την επιστημονική ανάπτυξη των λαογραφικών σπουδών στον τόπο μας, ώστε εύλογα να μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η μετέπειτα ανάπτυξη της λαογραφίας στο ελληνικό επιστημονικό και ακαδημαϊκό στερέωμα οφείλεται πρωτίστως στο πάθος, την οργανωτικότητα, τη μεθοδικότητα, την επιστημοσύνη και το έργο του. Ο Γ. Α. Μέγας υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος πρύτανης των ελληνικών λαογραφικών σπουδών, αμέσως μετά την πολεμική δεκαετία 1940-1950, την οριακή, κρίσιμη και μεταβατική για τη χώρα μας, τίτλο που κράτησε ως και τον αιφνίδιο και αδόκητο θάνατό του σε τροχαίο ατύχημα, στα μέσα της δεκαετίας του '70, και ενώ βρισκόταν, παρά την προχωρημένη ηλικία του, σε πλήρη πνευματική ακμή και επιστημονική παραγωγικότητα. Σταθμοί στην πορεία αυτή υπήρξαν βεβαίως η ανάληψη της διεύθυνσης του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, το 1936, η εκλογή του σε καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1947, η ανάληψη της προεδρίας της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, το 1960, και η εκλογή του ως τακτικού μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, το 1970. Αν υπολογίσουμε χρονικά τους σταθμούς αυτούς, θα δούμε ότι ανά δεκαετία περίπου σημείωνε και νέα επιτυχία στην ολοένα και ανοδικότερη πορεία του, τα βήματα της οποίας ήταν προσεκτικά υπολογισμένα και σχεδιασμένα. Πρόκειται για μια πορεία που μπορεί να του άφηνε την προσωπική -και οπωσδήποτε ανθρώπινη- ικανοποίηση της επιτυχίας, κυρίως όμως ήταν για τον ίδιο τρόπος και δρόμος για να προωθήσει την επιστήμη του, την οποία θεωρούσε κρίσιμης σημασίας για την εθνική αυτογνωσία».