Κι όταν μυρίζει το σκοτάδιαπό μακριά πλέκονται μύθοιτ’ αγγελουδάκια σπάνε τα καρφιάγυαλιά, σημάδια, αίματατότε η ζωή μένει στυφήστη γεύση σου – την έχεις δοκιμάσειΤα σήματα, πελώρια κύματαγίνεται, καίγεται κραυγήΠοτέ δεν είχες άτοπα φυλάξειτη μοναξιά και την αγάπη μιας πόληςΠοτέ δεν λαχτάρησες τίποτα.