Η ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΗΛΘΕ Η ΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΕΙ

Ονομάζομαι Κώστας Καραντζούνης, του Νικολάου και της Ασπασίας. Γεννήθηκα στο Περιβόλι Φθιώτιδας το 1931. Θέλω ν' αναφερθώ σε αποσπάσματα της ζωής μου κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής αλλά και στην ολιγόμηνη συμμετοχή μου στον ΔΣΕ. Η οικογενειακή μου κατάσταση το 1941 ήταν η μητέρα μας, εγώ ο μικρότερος, η αδελφή μας Πηνελόπη δύο χρόνια μεγαλύτερή μου, ο Φάνης πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου, και ο Αποστόλης οκτώ χρόνια μεγαλύτερος. Τον πατέρα μου τον είχαν δολοφονήσει το 1933 στο χωράφι που θέριζε με τη μητέρα μας· είχαν και μένα μαζί τους. Ο πατέρας μου κοιμήθηκε το μεσημέρι σε κάποιον ίσκιο και κρατούσε κι εμένα στην αγκαλιά του. Ο δολοφόνος δεν δίστασε να τον πυροβολήσει. Η αιτία θέλει πολλές σελίδες να γραφτεί... Αυτά αναφέρει ο ίδιος στην «προσωπογραφία» του, δίνοντας το περίγραμμα των γραφομένων του στα χρόνια που αναφέρεται, τα οποία σήμερα ο γιος του, Νίκος Καραντζούνης, αποτίοντάς του φόρο τιμής, φέρνει με αυτό το βιβλίο στη δημοσιότητα. Δρώντας και πολεμώντας σε επιχειρήσεις της κεντρικής Ρούμελης, οι εικόνες που μας μεταφέρει ο Κώστας Καραντζούνης για τα όσα διεμείφθησαν κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου είναι σκληρές, αλλά και αληθινές. Τραγικές αλλά και μεγαλειώδεις. Από τη μια πλευρά, οι αγωνιστές, οι αντάρτες, οι κυνηγημένοι· από την άλλη οι ναζί, οι φασίστες, οι δοσίλογοι, οι προδότες, και οι δήθεν απελευθερωτές. Το θέμα για τη νεολαία -αγόρια και κορίτσια- εκείνων των πέτρινων χρόνων ήταν από ποια μεριά του δρόμου θα διάλεγαν να σταθούν. Και ο Κώστας Καραντζούνης είχε διαλέξει: «Καλύτερα κυνηγημένος παρά προδότης!».