Ο χειμώνας μας υποδέχτηκε στις πασχαλιές φυσώντας ανάμεσα στον εαυτό μας το πρόσωπο της απουσίας. Αν τώρα πάνω από τη θλίψη περνούσαμε τον τρόμο του κενού θα αδρανούσαμε στην Ψυχή την ανάσα πουλιών γερμένων στο θάνατο- την πύκνωση που δεν μπορείς να απλωθείς σε κουκίδα παρά μόνο φεύγοντας από τη ζωή το χρόνο των νεκρών μεταξύ τους.