Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ

Πέντε μουσικοί με σμόκιν που γυαλίζουν από την κούραση, παίζουν πάνω σε μία εξέδρα προπολεμικές τζάζ μελωδίες. Μακάριες, κρατημένες σε μία ιδανική απόσταση από τους καβαλιέρους τους, κυρίες που ξεπερνούν την μέση ηλικία, ονειρεύονται πως τίποτα δέν έχει αλλάξει από το 1939:οι ίδιοι μουσικοί, οι ίδιες μελωδίες, οι ίδιοι σύζυγοι...Ο ίδιος τρομπετίστας, με τα μαλλιά λευκά βεβαίως καί τα χείλη πρησμένα, έχει ξαναπάρειστην εξέδρα την θέση τουκι αγωνίζεται να μιμηθεί τον ¶ρμστρονγκ. Μετά το μεγάλο ολοκαύτωμα του πολέμου, οι άνθρωποι ξαναβρίσκουν τους ρυθμούς τους σαν να μήν είχε κλονιστεί ποτέ, τίποτε.Η ειρήνηβασιλεύει πάνω στο πλοίο:ο καπετάνιος εμπνέει σεβασμό. Η κοινωνία χωρίζεται σε τρείς τάξεις:τους εκλεκτούς του καταστρώματος Α', τους καρτερικούς του καταστρώματος Β', τον όχλο τουκαταστρώματος Γ'....Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Η επανάσταση δέν είναι γιά αύριο. Η Αυγούστα χορεύει με τον Αρθούρο....