Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Στην βιομηχανική κοινωνία η οργάνωση του εθνικού συστήματος παιδείας σε τρία στεγανά και διαβαθμισμένα επίπεδα ανταποκρίνονταν στις γνωστικές ανάγκες των τριών τομέων της παραγωγής (γεωργία, μεταποίηση, υπηρεσίες) και της αντίστοιχης τριμερούς ταξικής οργάνωσης της κοινωνίας. Η ενοποιημένη έννοια της εκπαίδευσης που χαρακτηρίζει την κοινωνία της γνώσης οδηγεί στην τάση επέκτασης της εκπαιδευτικής λειτουργίας της κοινωνίας της γνώσης προς τα κάτω, με την επέκταση της βρεφονηπιακής μέριμνας και της προσχολικής αγωγής, και προς τα πάνω με την επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης προς τον δεύτερο κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.Το αποτέλεσμα είναι ότι καταργεί τα κοινωνικά και γνωστικά στεγανά και οδηγεί προς την δημιουργία ενός ευρύτερου ενιαίου μετα-υποχρεωτικού σπονδυλωτού συστήματος εκπαιδευτικών υπηρεσιών που εξασφαλίζει την «απασχολησιμότητα» των ατόμων, περιορίζει τους κινδύνους του «κοινωνικού αποκλεισμού» και διευκολύνει την συνεχή γεωγραφική και κοινωνική κινητικότητά τους και την αέναη προσαρμογή τους στην ρευστότητα της κοινωνικής δομής και οργάνωσης, η οποία ανάγεται από μορφή κοινωνικής παθολογίας σε μορφή κανονικότητας.