Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΥ

«Η χώρα των λωτοφάγων». Δεν είναι ότι έχασα, απλά έπεσαν οι αξιωματικοί μου απ’ το τραπέζι. Τίποτα δε με τρομάζει, ούτε καν το αν έχω καλούς γείτονες. Οι αποστάσεις δεν υπάρχουν πια άρα γιατί να έχω καλούς γείτονες; Πόσω μάλλον όταν σου δίνεται η ευκαιρία να εκπαιδεύσεις τα αισθητήριά σου. Νιώθεις μοναξιά; Όχι, όχι, εγώ είμαι του θεωρητικού. Καλλιεργώ την εφήμερη κουλτούρα, ψάχνω το κέντρο του κόσμου, πίνω λάβα καίγομαι, γκλίτερ απ’ τη Λιβύη σκόνη στα όμορφα αποκαΐδια. Ξέρεις, προτιμώ να κάθομαι δίπλα στις κεραίες περισσότερο απ’ ό,τι στα ηχεία. Πιάνω το κεφάλι μου κάτι φορές, θυμάμαι τις εποχές στη Δαμασκό, τι αναμνήσεις! Τα πλεούμενα στη Βαβυλώνα, τα ψώνια στις Πιθηκούσες, τη συλλογή που δεν καταλαβαίνω. Όταν γίνεσαι προϊστάμενος κειμένου φοβάσαι να δείξεις συναισθήματα, συνοψίζεις τους άλλους, καταθέτεις στεφάνια στους Χετταίους και το βράδυ χορηγείς υπογλώσσιο ντιρέκτ στην οικονόμο τη Γιαννιώ να πάει στα παιδιά της. Επέστρεφε. Το έργο που σου δίνει χαρά, μην το γλεντάς, να το σέβεσαι. Μην καθηλώνεσαι πάνω του, μην το ληστεύεις. Κάπνιζε· Με τα δάχτυλα ματωμένα στα πιστεύω, με την πίστη του Πέτρου, με τα σκαμπώ για τους κοντούς, με καμιά προσδοκία, δε σου φταίει αυτό στο τέλος-τέλος. Με αγαπάς; Μέχρι το τέλος της βαρύτητας σε αγαπάω αλλά δεν μπορώ να υποχρεωθώ πια σε κανέναν. Γι’ αυτό η στάση; Γι’ αυτό. Όλες οι κινήσεις είναι πιο επιφυλακτικές όταν νιώθεις μόνος σου. Μυϊκός κάματος· διαγνωσμένος. Ανάβω τσιγάρο Πολύφημε, είσαι ο επόμενος. Σε βάζω απέναντι. Δυο λεπτά. Δυο νησιά. Δυο ανεμόμυλοι μες στο μυαλό. Και πάω.