Η ΠΛΗΓΗ ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ

[...] Όπως τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα, αντίστοιχα και τα ποιήματά του παραμένουνανοιχτά και ανεξιχνίαστα, προκαλώντας μια ακραία αίσθηση αποξένωσης που συνορεύει με τον τρόμο. Αυτό το αίσθημα της απόγνωσης μπροστά στο αναπότρεπτο και στη μάταιη αναζήτηση σταθερών αξιών για την ανθρώπινη ύπαρξη, εκλογικεύεται δραματικά σε ένα από τα ταλευταία του ποιήματα στα τέλη του 1920. ...πεθαίνω σ'ένα μικρό φυλάκιο στην άκρη του δρόμου σ'ε΄να παντοτινά όρθιο φέρετρο σ'ένα δημόσιο κτήμα τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας να συγκρατηθώ να μην το κομματιάσω. Για να συνεχίσει με τον ίδιο εξομολογητικό τόνο: Τη ζωή μου ξόδεψα πολεμώντας τον πόθο μου να την τελειώσω. Η εσωτερική απαίτηση του Κάφκα για τελειότητα στη γραφή μπορεί να μην εκπληρώθηκε ποτέ, όμως χωρίς αυτή είναι πολύ αμφίβολο αν είχε καταφέρει να αφηγηθεί τις αριστουργηματικές ιστορίες του. Η αγωνία αυτή που διατρέχει τις επιστολές και τα ημερολόγια, μεταβάλλεται στην υπαρξιακή αγωνία, μέσα στην οποία ζουν οι ήρωες του,μέσα σέ ένα εφιαλτικό περιβάλλον, γεμάτο φόβους και απειλές, με ακρικατούρες ανθρώπων να περιφέρονται, άλλοτε ψυθιρίζοντας και άλλοτε κραυγάζοντας ακατάληπτα λόγια.[...]