Η ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Τα επαναστατικά, καθώς επίσης και τα θρησκευτικά κινήματα, τείνουν πάντα να γεννάνε έναν ηθικό καταμερισμό της εργασίας. Μη ρεαλιστικές, σχεδόν τρομοκρατικές διεκδικήσεις τρομάζουν τις μάζες σε τέτοιο σημείο ώστε να κάνουν είδωλο μάλλον παρά να συναγωνίζονται τους υποκινητές, και να παραχωρούν ευχαρίστως την υπόθεση της πλήρους συμμετοχής σ' εκείνους που φαίνεται πως διαθέτουν την απαιτούμενη ικανότητα και αφοσίωση. Ο επαναστάτης πρέπει να προσπαθήσει να απομυθοποιήσει τον κατάφωρα εξαιρετικό χαρακτήρα των όποιων χαρισμάτων μπορεί να διαθέτει, προφυλάσσοντας παράλληλα τον εαυτό του απ' το να αισθάνεται ή να δείχνει ανώτερος εξαιτίας της εμφανούς μετριοφροσύνης του. Πρέπει να χρησιμεύει περισσότερο σαν παράδειγμα παρά να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού.