Η ΣΙΩΠΗ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΛΕΥΚΟ

Πυκνά, μολυβένια σύννεφα μαζεύονται πάνω από το ποτάμι που αρχίζει κι αυτό ν αλλάζει όψη, να σκουραίνει και να σκοτεινιάζει, να ενώνεται με τις γκρίζες σκιές των δέντρων και τις γκρίζες στέγες των σπιτιών που βρίσκονται σιμά στην όχθη· ακινητεί ο χρόνος! Ένα τοπίο άγριο και τρικυμισμένο σαν μια τοπιογραφία απ εκείνες που ζωγράφιζε ο Βαν Γκογκ όταν άρχισε η ταραχή και η τρικυμία στο δικό του μυαλό!Ύστερα τα μολυβένια σύννεφα ανοίγουν, γίνονται ευλογημένο νερό. Ξεσπά η μπόρα που πέφτει σπλαχνικά πάνω στο ποτάμι, τις στέγες και τα δέντρα και αρχίζουν να ζωντανεύουν, να ξεγλιστρούν ένα-ένα απ εκεί που η φαντασία μου τα καθήλωσε! Αποκτούν φως, λάμψη, κρυστάλλινη διαύγεια και καθαρότητα. Η ψυχή μου δροσίζεται και ξεδιψά με το νερό όμοια με τη διψασμένη γη και νιώθω ανείπωτη χαρά· ένα εσωτερικό μεθύσι! Αρχίζω να χορεύω και να στροβιλίζομαι μες στη βροχή, να γίνομαι ένα μαζί της!