Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Όταν γίνεται λόγος για μεσαιωνική φιλοσοφία, η σκέψη των περισσοτέρων σχεδόν συνειρμικά κατευθύνεται πρωτίστως στον δυτικοευρωπαϊκό μεσαίωνα, ορισμένοι δε ενδέχεται να εντάσσουν στο πλαίσιο αυτό και τη λεγόμενη βυζαντινή φιλοσοφία. Όλα όμως τα επιστημονικά έργα που έχουν γραφεί για την περίοδο δεν παραλείπουν όχι απλά να συμπεριλάβουν την αραβική φιλοσοφία, αλλά να της αποδώσουν εξέχουσα θέση. Αυτό δεν οφείλεται μόνο σε ιστορικούς και γεωγραφικούς λόγους, ορισμένως τη φυσική παρουσία των Αράβων στην Ιβηρική και την Ιταλική Χερσόνησο επί αιώνες. Η αραβική φιλοσοφία υπήρξε βασικό συστατικό της δυτικοευρωπαϊκής φιλοσοφίας, επηρεάζοντας καθοριστικά την πορεία του δυτικού στοχασμού. Δεν είναι σίγουρα τυχαίο το ότι στη διάρκεια των Μέσων Χρόνων τη δεύτερη θέση, σε μια άτυπη φιλοσοφική ιεραρχία, μετά από τον Αριστοτέλη την καταλάμβανε ο Averroes. Επίσης τα έργα των σημαντικότερων λατίνων φιλοσόφων βρίθουν αναφορών στους Avicenna, Averroes και άλλους άραβες φιλοσόφους. Η αίγλη που απολάμβανε στη μεσαιωνική περίοδο η αραβική φιλοσοφία δεν αποτελεί αποτέλεσμα κατασκευής ή ιδιοτροπίας, αλλά καθαρά αξιολογικής αποτίμησης. Οι Άραβες, εκκινώντας από μια αφετηρία που δεν τους επέτρεπε να περηφανεύονται για ένα υψηλού επιπέδου πνευματικό πολιτισμό, κατόρθωσαν σε ένα πραγματικά σύντομο χρονικό διάστημα να εγκολπωθούν, να ανασυνθέσουν και να παρουσιάσουν υψηλού επιπέδου φιλοσοφικό στοχασμό ήδη από τον 9° αιώνα.