Η ΖΩΗ ΜΟΥ Μ ΕΝΑΝ ΚΟΥΚΛΟΠΑΙΚΤΗ

«…Αυτό το λίγο διάστημα που έζησα με τον παππού μου, αυτά τα οποία είδα, αυτά που άκουσα και έμαθα, ήταν τόσα πολλά, που μου ήταν αρκετά για να μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου. Τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, μέσα στην ξύλινη ψυχή μου, που όμως η αγάπη του παππού την μάγεψε και την έκανε αληθινή. Βλέπετε… η αγάπη δεν έχει μάτια, είναι αόρατη, σαν το αεράκι ενός ανοιξιάτικου πρωινού! Κι αν ποτέ συναντήσετε στο δρόμο κούκλες να παίζουν, να θυμάστε ότι είμαστε εμείς, οι κούκλες του παππού, που πάμε από γενιά σε γενιά στα χέρια των κουκλοπαικτών.Γι’ αυτούς είμαστε η ζωή τους.Για εμάς είναι η ίδια η ζωή!».