ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ

Κύκλοι που μόλις διαγραφούν κλείνουν ερμητικά ματώνουν τη λεπίδα μιας ευθείας διαδρομής, εγώ γεμάτα ήλιον πτήσεις επιχειρούν πλευρίζοντας το απατηλό ταβάνι της αυγής κι ύστερα συρρικνώνονται και άδοξα γλιστρούν στη χαραμάδα του καιρού, μορφο-κλασματικές νιφάδες σκόνης στην πνοή του ρεύματος σκορπούν, καθώς στα χέρια πιάνονται δεσμώτες μπαλαντέρ που τύχη συνωμότησαν κοινή να μοιραστούν, εξ αγχιστείας συγγενείς αμίλητοι δειπνούν σε βακχικό αμάλγαμα προτού εναγκαλιστούν, κουβάρι συναισθήματα άτακτα διαπερνούν στοιβάδες εύπλαστου υλικού μέχρι εαυτό να βρουν, η δε επίγνωση γελά σαν αποκοιμηθούν, σπίθα στις ράγες των τροχών γραμμής αλέ ρετούρ από το πλήρες στο κενό, από αλλού εντός, σκοτάδι που κυοφορεί περιθανάτιο φως και πιρουέτες εκτελεί στο απόσπασμα εμπρός.