ΚΙΝΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ

Κάποτε -πᾶνε πολλά χρόνια τώρα- ἔγραψα ὅτι ἡ δολοφονία εἶναι μιά φρικτή λέξη˙ ὄχι καί πράξη. Πολιτικῶς εἶναι συχνά ἀναγκαία. Τό βλέπουμε ὅτι χρόνια τώρα ἡ Ἑλλάδα ὡς ἔθνος καί ὡς ἰδέα δολοφονεῖται. Γιά κάποιους αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο. Δέν πρέπει, ὅμως, νά μένουμε στό σκοτάδι τῆς ἀπογοητεύσεως. Πρέπει ν΄ ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό « Σύνδρομο τῆς Στοκχόλμης», νά εἴμαστε δηλαδή ἐρωτευμένοι μέ αὐτούς πού ἀπεργάζονται τόν ὄλεθρό μας.Δέν θά πρότεινα βέβαια σάν «ἀντιβιοτικό» μιά ἀκλόνητη πίστη στό ὑπερφυσικό. Θά τό πῶ παραβολικά. Κατά τή διετία 1947-1948 ἤμουν μαθητευόμενος «τζόκεϋ» στόν ἱππόδρομο. Τό 1949 ψήλωσα ἀπότομα. Κι ὁ σπουδαῖος ἀναβάτης καί προπονητής, ὁ Μπάτης, μέ ἔδιωξε λέγοντάς μου συμβουλευτικά: «Μήν πατήσεις ἐδῶ ποτέ οὔτε ὡς θεατής» . Τόν ἄκουσα. Σήμερα, ὅμως, εἶμαι ὑποχρεωμένος νά χρησιμοποιήσω τή γλῶσσα τοῦ ἱπποδρόμου: στήν κούρσα τοῦ μέλλοντος θά κερδίσει ὅποιος ποντάρει στό ἄλογο τῆς Κίνας!