ΚΡΑΝΙΟ ΚΥΚΛΩΠΑ

Πώς τον συμπόνεσα για τη στιγμή που αμφέβαλε.Για την αποτυχία να συλλάβει τα δίσημα, τ' αμφίσημα. Στο στόμα τους κελαηδούσαν άπιαστα πουλία.Μα πιο πολύ τον συμπονούσα σανάναβε το λυχναράκι του ο έρωταςκαι μοιραζόνταν αν θα δαγκώσει, αν θα φιλήσει, αν θα χαϊδέψει. Και όσους γκρεμούς ανέβηκε μέσα του όλους τους κατεβαίνει. Τόποι που πάτησε τόσες φορές είναι λιβάδια τώρα υγρά μες στην καρδιά.Του ήλιου το λεπίδι σκαλίζει μέσα του. Κάποιος θεός χωρίζει μαύρους ογκούς.Μέσα στο μάτι το τυφλό απλώνεται τοπίο νοσταλγίας. Η απουσία γεννάει τις λέξεις.Τον σκέφτομαι. Θέλει να ζησεί μια μέρα αναίμαχτη.Αλλά, αύριο θα κραδαίνουν μέσα του οι φοβερές των λέξεων κόψεις.