ΛΙΠΟΤΑΧΤΕΣ ΚΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ

Σιγή και πάλι σιγή µετά, που τη διατρυπούσε η καταραµένη επανάληψη των µονότονων «πλιτς» των σταγόνων που έπεφταν απ’ το ταβάνι στις λιµνούλες του πατώµατος. Και το χειρότερο, το πιο ανησυχητικό: Ο ρυθµός των «πλιτς», αν κι αυξανόταν ώρα µε την ώρα µε οµαλότητα –κάτι το φυσιολογικό λόγω της παρατεταµένης βροχής–, τώρα τελευταία αυξήθηκε ραγδαία και δυσανάλογα σε σχέση µε την ένταση της βροχής. ∆εν επρόκειτο για θόρυβο πια, αλλά γι’ αυτόν τον ίδιο τον ψίθυρο και το ρυθµό του φόβου. Τα «πλιτς» ήταν το µέτρο του φόβου. Μα να επρόκειτο για το φόβο ότι κοντά βρίσκονται πλέον οι διώκτες σ’ αυτό τον άθλιο λιποτάχτη, όπως τον έχουν κηρύξει εδώ και χρόνια οι Αρχές, ή µήπως για κάποιον άλλο φόβο; Αυτός ο άλλος φόβος, ο πρωτοφανέρωτος, ήταν που τον γέµιζε ανησυχία, ο φόβος της ανυπαρξίας που πλησιάζει µε συνοδεία τα εκκωφαντικά «πλιτς» των σταγόνων στις λιµνούλες.