ΜΑΥΡΕΣ ΡΙΖΕΣ

«Σαν πρέπει να πεθάνουμε – μην είν’ σαν τα καπριά/Κυνηγητά, φραγμένα σε μεριά ντροπιαστική/ Με γύρω ν’ αλυχτάν’ λυσσάρια, λιμάρια τα σκυλιά/Τη μοίρα περγελώντας μας την τρισκατάρατη./Σαν πρέπει να πεθάνουμε, ω, ας πέσουμε στο χώμα/Τίμια, το ατίμητό μας το αίμα τού κάκου μη χυθεί/Τότε ως κι αυτά τα τέρατα που τ’ αψηφάμε ακόμα,/Θ’ αναγκαστούν σέβας να δείξουν κι ας είμαστε νεκροί!/Γενιά μου! τον κοινόν εχτρό πρέπει να μαχηθούμε!/Αντρείοι ας δείξουμε κι ας είμαστε λιγότεροι πολύ,/Για κάθε χίλιες τους χτυπιές, θανής χτυπιά ας βαρούμε!/Τι κι αν του τάφου χάσκει εμπρός μας η τρύπα ανοιχτή;/Στη φονική, δειλιάρα αγέλη μπρος σαν άντρες θα σταθούμε/Στον τοίχο στριμωχτοί, ψυχομαχώντας, μα θε ν’ αντισταθούμε!»