ΜΕΓΑΛΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Όταν καλείσαι να γράψεις αναμνήσεις από την συμπόρευσή σου με έναν φημισμένο και απόντα πια καλλιτέχνη, κινδυνεύεις να περιαυτολογήσεις δεινά. Ζητώντας συγγνώμη, λοιπόν, για την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, όπως και για τις πιθανές αβλεψίες του μνημονικού, θα αποπειραθώ, με συντομία, να αναστήσω ένα μικρό χρονικό από μια ελάσσονα (αλλά πολύτιμη!) δημιουργία ενός ποιητή. Αφήνοντας στον αρμοδιότερό μου Θανάση Νιάρχο τη φιλολογική αποτίμηση. Έγραψα ποιητή, με πλήρη συνείδηση. Αληθινού ποιητή και όχι κοινωνικού τιτλούχου, όπως συχνά συμβαίνει. Ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ποιητής μέχρι μυελού οστέων. Η ψυχοσύνθεση, η προσωπικότητα, η όψη, η επικοινωνία, η αφιέρωση της ζωής του ήταν ποίηση, σε μια εποχή χρησιμοθηρική, όπου οι αξίες αποτιμώνται μόνο με χρήμα. Συνέχιζε, κατά κάποιον τρόπο, την «ολοκληρωτική» παράδοση του Μπάιρον, του Σικελιανού, του Ελύτη. Στα νιάτα του αφιερώθηκε συναισθηματικά, με ενθουσιασμό, στην υπηρεσία του λαού, στην έξαρση των κοινωνικών αγώνων, στην απόλυτη (ποιητικά ανεδαφική;) αισιοδοξία για το «δίκαιο» μέλλον. Η ωρίμανση έφερε πικρή γνώση, αλλά και βαθύτερο κραδασμό. Ο πόνος μετουσιώνεται σε λέξεις λιγοστές και καίριες σαν αναγκαιότατες ψηφίδες νοητού μωσαϊκού, σε συνειρμούς και αστραπιαίες εικόνες, που ανοίγουν καταπακτές σε εσωτερικά βάραθρα, λάμψεις τρυφερότατης απελπισίας, φωνές ραγισμένες και μνήμες αρχαίας ευτυχίας, βιώματα οδύνης και σπαραγμού. Τελικά ματαιότητα, παραίτηση; Όχι, απαντά με τον λόγο του ο ποιητής. Ο Λειβαδίτης απαραίτητος και σήμερα.