ΜΕΣΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Κατάµεστος ανένδοτα τζιτζίκιακαι γύρω χρυσογάλανη ερηµιά·τρελά πετροχελίδοναθερίζουν ασταµάτητατις ξένοιαστες φωνές της γης·για τους ξυπόλητους κορµούςλαµπάδιασµα ολότρεµο, βαθύ, ξεθεωµένο —πηγαίνω τώρα πιο κοντά και μένω.Προσάναµµα µια λέξη που δε λέγεται —µα όχι ρέµβη, όχι δίψα, σπίθα, ή μετέωρο·κάτι απροσµέτρητο υπάρχειόλβιο, ανεξάντλητο κι ατρόµητοή κι οργωµένο απ’ τον ήλιο της καρδιάς,ηχώ ανεξιχνίαστη, σε κάθε λίκνο χαρισµένη,και φέρνει διάφανο το θάµβος µέσα µουσε τούτο τον κατάφωτο πευκώναπου ξέρω πως δεν έχει τέλος.Τα ποιήματα της συλλογής του Κώστα Μπουρναζάκη, Μέσα σε ήλιους και φεγγάρια, δημιουργημένα από μια λειτουργική αισθαντικότητα και από την εκλογή της Ομορφιάς ως διαρκούς ορίου, σχηματίζουν έναν ιδιαίτερο χώρο, ανάμεσα στο μυστήριο και τις τελετουργικές διαστάσεις της ζωής, στις μεταμορφωτικές δυνάμεις της φύσης και τις μαρμαρυγές του μεσογειακού φωτός, στον πηγαίο λυρισμό και την απέραντη επικράτεια της ελληνικής γλώσσας.