ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΟΙ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ1Για να μην πέσω κάτω απ’ τα βήματά τουείναι πυρές συνέχεια οι κραυγές μου,κολλημένα τα χείλη μουστον μεταμορφωμένο καρπό.Ο νόμος που με ορίζεικι από μένα πιο πολύ,ήλιος λαξεμένος σε φτερά.Πτυχώνεται ο ουρανόςσε εσωτερικά νεράσφίγγοντας τη γροθιά σε στερνό χάδι.2Τρέμοντας,πιο γυμνή και πιο άοπλη,επινοώ την ελευθερίαστο πέτρινο άγγιγμαόπου κεντρίζει τη φωτιά ο πόθος που ’χω ανάψει.Οι μορφές άλλου κορμιούξανανιώνοντας τη νύχταφωνή υπόσχεσης θανάτου.3Αφουγκραζόμαστε τη νύχταένα κορμί και ένα πεπρωμένο,φτιάχνω τη σύντομη ζωήμε το αίμα μου.Ξεκινώ να κυνηγώ τις απουσίεςστις γωνιέςενώ στρώνω ανυπόμονατην πούδρα μου στις άκρες των χειλιών.Δεν καταλαβαίνω τη ζωήούτε το θάνατο,όμως είναι εμπόδια.4Δοκίμασα την αγωνία του σαβανωμένου αέρα,τον γαμψώνυχο ήλιο με το τείχος άλατος,το βρώμικο ζώο στο βάθος,λέξη που με μολύνει.Υπέκυψα έχασαη νύχτα πιο μεγάλη απ’ το σύμπαν.Ο ήχος απ’ το αυτοσχέδιο κατάρτι,κήπος με τσουκνίδες·κατάλοιπο ζωήςστον θανάσιμο σωλήνα της μνήμης.5Άσε με να αναπνεύσωμέσα στην υπνηλίααυτού του ανοιχτού κλουβιού.Το φως που μας ζωγραφίζειείναι κι αυτό παύση.Μια στιγμή μόνο στην επίγνωσηότι οι πόρτες δεν έχουν ανοίξει.Η αϋπνία των ματιών μουθολώνει τις φωνές της μορφής σου.Τότε πεθαίνειςένα αισθησιακό ραβδί σε σηκώνει.6Τρόπος θανάτου,ψηλαφώντας τον κόμποχάνεται ο ίσκιος των βημάτων μου,προχωρώ,ο ήλιος γίνεται χρόνος,οι παλμοί του τον σμιλεύουν.Σιωπηλός καταρράκτηςκάτω απ’ τα κλειστά του μάτια,κυματισμός ανάσας το κορμί του.Η γυναίκα μου κοιμάταικι η νύχτα είναι απέραντη.7Ανάσταση του ανέμου,διάλογοι στο δέρμα.Κυλάει η ελευθερία,που ’ναι μια κουβέντακαι λέω μόνοπως είναι πραγματική.Ανάμεσα σε όσα αποσιωπώ και λησμονώο ύπνος κλείνει τις λέξεις,τα μάτια,το σώμα της ιδέας,όσα λέμε,τις σκέψεις.Η ποίηση πλέκει ανταύγειες,ο κόσμος δεν χωράσε οχτώ συλλαβές,η νύχτα αδειάζει