ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΗΜΙΤΕΛΗ ΘΑΝΑΤΟ

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, αν και μοιάζει. Ούτε ιστορικό κείμενο είναι, αν και μοιάζει. Και θα ήταν λάθος να το εκλάβει κανείς σαν δοκίμιο, αν και μοιάζει. Όμως ούτε λογοτεχνικό κείμενο είναι, αν και μοιάζει. Θα μπορούσε να το πει κανείς Χρονικό, αλλά δεν καταγράφει λεπτομερειακά τα γεγονότα. Γίνεται μια αυθαίρετη και εν πολλοίς συναισθηματικής τάξεων επιλογή μερικών μόνο απ’ τα πάμπολλα περιστατικά, άλλοτε εντελώς ευτράπελα και άλλοτε ιλαροτραγικά έως τραγικά, που συνέβησαν στην πορεία της δύσκολης ζωής ενός ταλαίπωρου Έλληνα. Και προτείνονται για ανάγνωση, όχι γιατί η ζωή αυτού του συγκεκριμένου Έλληνα θα άξιζε να βιογραφηθεί, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά διότι έτυχε να είναι ένας πολύ τυπικός εκπρόσωπος της λεγόμενης «χαμένης γενιάς».