ΜΠΑΟΥΝΤΟΛΙΝΟ

Ο Έκο είναι σαφής: Δεν υπάρχουν ιστορίες χωρίς νόημα. Επειδή, βέβαια, δεν υπάρχουν ζωές χωρίς νόημα. Στο τέταρτο μυθιστόρημά του, ο φιλοπαίγμων Ιταλός σημειολόγος γιορτάζει τη ζωή έτσι όπως όντως είναι, πλήρης νοήματος, συντονισμένη με τον μυστικό ρυθμό μιας αδιάλειπτης διήγησης.Το αφηγηματικό πανηγύρι θεμελιώνεται σε μια γλωσσολαλία που τη σαρκώνει ο εύθυμος παραμυθάς Μπαουντολίνο, κλέφτης περγαμηνών, χαρισματικός ψεύτης, ιδανικός πίκαρος, δυνητικό προσωπείο κάθε μυθιστοριογράφου και, τελικά, αρχέτυπο του ανθρώπου που αναζητά στη ροή του λόγου την πιο προσωπική του ιστορία.Η μυθιστορική περιπέτεια, η μεσαιωνική φαντασμαγορία, η λαϊκότροπη μέθεξη ενός ευάλωτου γλεντιού, η ανεξάντλητη μοτιβική παρουσία του δισκοπότηρου – η σκανταλιάρα ευγλωττία του Έκο διαπρέπει ξανά στο μυθιστόρημα που ονειρεύεται τη βίβλο των ζωντανών. Οι ιστορίες ερωτεύονται η μια την άλλη και μαζί απαρτίζουν αυτή τη Βίβλο των Ζώντων, ένα παλίμψηστο που ενεργοποιείται με τη δύναμη της ουτοπίας. Και, βέβαια, είναι η ουτοπία του παρόντος κόσμου αυτή που μας ενδιαφέρει, φερμένη στην κάθε μας μέρα με το μόνο όχημα που την αντέχει – την αφήγηση, αυτή την υπέροχη δωρεά νοήματος που τη χαρίζουμε ο ένας στον άλλο με τον πιο απλό και τον πιο ακριβό τρόπο που έχουμε. Ιστορώντας.