ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ

ΣΤΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ εκείνη σκιά που πλανιέται πάνω από τη ζωή του Μπωντλαίρ, στη σκιά εκείνη που κάνει να μοιάζει το πρόσωπό του των τελευταίων χρόνων με το πρόσωπο των παλαιικών, ξύλινων Χριστών, πελεκημένων με φαλτσέτα, άλλοι θα θελήσουν να δουν κι εγώ δεν ξέρω τι λογής μεταφυσικό σύμβολο, κάποια σφραγίδα Θείου πεπρωμένου. Όσο για μένα, η σκιά αυτή είναι φοβερά πιο απλή: είναι η ίδια η σκιά της ανθρώπινης μοίρας, τόσο καθημερινά σπαρακτικής, καμωμένης από "αθλιότητα και πνευματικότητα" συνάμα.Μέσα σε τούτο το λεηλατημένο πρόσωπο, όπου μόλις που ξεχωρίζουν οι αξιολάτρευτοι εκείνοι πρώιμοι καρποί που "η αρρώστεια κι ο θάνατος κάνουνε στάχτη", η φλόγα της ματιάς έρχεται περήφανα να μαρτυρήσει μιαν εσωτερική θέληση που δεν παραιτήθηκε, μια προσδοκία που τίποτε δεν μπόρεσε να μαράνει. Το στόμα, ίσως να είναι κουρασμένο, κι η πίκρα να σημάδεψε τη γωνιά των χειλιών με δυο ανεξάλειπτες ρυτίδες. Στα μάτια όμως μέσα, απελπισία καμιά: η σοβαρότητα μόνο του Κριτή, κι η αυστηρότητα ενός "λαϊκού" Αγίου.(...)(Από την εισαγωγή του βιβλίου)