Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ

Έσερνε το πόδι του κι είχε στυλωμένα τα μάτια προς το μέρος του φεγγαριού που ετοιμαζότανε να ξεμυτίσει. Γνώριζε τον δρόμο. Έπρεπε να βαδίσει κατευθείαν μπροστά περίπου οκτώ βέρτσια. Μόνο που καλά θα ήτανε αν έφθανε στο δάσος πριν φανεί η σελήνη. Όπως περνούσε το ρυάκι το φως παιγνίδιζε πίσω από το βουνό. Ένα μέρος της πεδιάδας φωτιζότανε όλο και περισσότερο κι η σκιά που έριχνε το όρος, μίκραινε. Ο Ζιλίν περπατούσε πάντα στη σκιά. Βιαζότανε να φθάσει στο δάσος όταν η σελήνη πλημμύρισε τα πάντα με το φως. Διακρίνονταν ακόμη και τα φύλλα των δέντρων. Βασίλευε απόλυτη ησυχία. Δεν ακουγόταν παρά μόνο το ρυάκι που μουρμούριζε στο βάθος της πεδιάδας.